Privredni razvitak Vojvodine između dva svetska rata

Beočinska fabrika cementa

Ulaskom Vojvodine u Kraljevinu Srbiju, odnosno Jugoslaviju, krajem 1918. godine, temeljno su izmenjene okolnosti njenog dotadašnjeg privrednog razvitka. Vojvođanska privreda morala je da se preorijentiše na nerazvijeno jugoslovensko unutrašnje tržište. Ona je prestala da bude veliki izvoznik žitarskih i mlinskih proizvoda na srednjeevropskom tržište.

Nedostatak energetskih izvora u Vojvodini i nedovoljan razvoj potrošnje onemogućavali su širi razmah elektrifikacije.

Politika industrijalizacije u Jugoslaviji, zasnovana na sistemu zaštitnih carina, više je odgovarala onim krajevima koji su već imali razvijenu industriju. U Vojvodini su 1923. godine bile 193 banke. Od toga su, s obzirom na nacionalnost vlasnika bankovnog kapitala, bile 41 nemačka, 35 srpskih, 34 mađarske, 7 slovačkih i 6 rumunskih banaka.

Zanatstvo je od svih privrednih grana u Vojvodini najviše napredovalo, kvantitativno i kvalitativno, jer za osnivanje zanatskih preduzeća nije bio potreban veći kapital.

Početkom tridesetih godina opšta privredna kriza obuhvatila je sve grane vojvođanske privrede. Njene posledice bile su izražene opštim padom izvozne trgovine, kupovne moći stanovništva, padom cena industrijske robe, najamnine i slomom privatnog bankarstva.

Vojvođanska železnička mreža iznosila je 1.903 km, što je predstavljalo četvrtinu jugoslovenske železničke mreže. U Vojvodini je 1919. godine bilo 4.699 km drumskih puteva, a do Drugog svetskog rata izgrađeno je 1.307 km novih puteva.