Statueta dvoglavog idola pronađena je na Gomolavi, bogatom arheološkom nalazištu u selu Hrtkovcima u Sremu. Pripada neolitskom periodu, preciznije vinčanskoj kulturi, a njena starost se procenjuje na približno 7.000 godina.

Pronađena je tokom zaštitnih arheoloških iskopavanja koja su na ovom lokalitetu sprovođena gotovo dvadeset i pet godina. Istraživanja su počela 1953. i trajala do 1957. godine, a zatim su sa manjim prekidima nastavljena od 1965. sve do 1985. godine. Vinčanski period na ovom lokalitetu obuhvata vreme između 5.000 i 4.600 godina pre nove ere. U toku tih 400 godina ovde su živele brojne generacije, a naučnici su izdvojili dve faze naselja: stariju i mlađu. Kuće su bile planski podizane, sa pravilnim razmacima između njih i orijentisane tako da dobijaju najviše sunčeve svetlosti. Imale su pravougaonu osnovu, sa dve ili tri prostorije; bile su napravljene od oblica, upletenog pruća i lepa (zapečena smeša gline i slame) i imale su dvoslivne krovove. U njima su se nalazile peći za pripremanje hrane i za grejanje.

Još od starijeg kamenog doba ljudi su izrađivali ljudske ili životinjske figure. Najveći broj tih figura predstavlja je žene, sa naglašenim ženskim atributima, što se povezuje sa kultom plodnosti. Za praistorijsko stanovništvo ove statuete verovatno su imale i izvesno magijsko značenje. 

Takozvana Crvenokosa boginja otkrivena je 1989. godine u selu Donja Branjevina, na severozapadu Vojvodine. Njen izgled simbolički ukazuje na plodnost i materinstvo kao važne fenomene u svesti tadašnjih ljudi. Crvenokosa boginja odražava vezu između plodnosti žene, zemlje i biljnog sveta. Prema drugom tumačenju, ona sadrži i simbole muške plodnosti, jer kada se pogleda sa zadnje strane, njena pojava poprima falusoidni oblik.

Jedan od plugova iz zbirke Muzejskog kompleksa Kulpin, koji se po konstrukciji i načinu upravljanja i podešavanja rada – dubina i širina brazde, izdvaja od ostalih prikupljenih, jeste plug sa jednim točkom ili voćarsko-vinogradarski plug.

Proizeden je u Srbiji u fabrici poljoprivrednih mašina Proleter iz Leskovca, koja svoj početak vezuje za 1927. godinu kada je bila osnovana Livnica i radionica za izradu zaprežnih poljoprivrednih mašina. Od 1968, posluje u sastavu Leskovačke metalne industrije (kraće Lemind), koja, nažalost, više ne postoji. Inače, zaštitni znak fabrike Proleter je slon.   

Pod pojmom vunena dozidnica ili kako se još naziva u narodu, „duvarnik“ podrazumevamo tkaninu pravougaonog oblika, širine jedne „pole“, koja je tkana na uskom razboju, u domaćoj radinosti, klečanom tehnikom ili tehnikom „na dasku“. Tkana je sa kudeljnom niti kao osnovom i vunenom niti kao potkom. Vunene dozidnice su namenski tkane – prema dimenzijama kreveta u „prednjoj“ sobi, gde su štitile i ukrašavale zid. Prosečna dužina vunenih dozidnica iznosi oko 190 cm, a širina do 70 cm. Pomoću odgovarajućih petljica su kačene direktno na zid, a početkom 20. veka su stavljane u drveni ram, čime im je produžena ukrasna i zaštitna uloga.

Sapun − Pere, čisti, dezinfikuje, samo je jedna od brojnih reklamnih poruka koju je Novosadsko sapundžijsko društvo krajem 19. veka  slalo potencijalnim kupcima.  Poslednjih nedelja prepuruke lekara u borbi protiv korona virusa su stalne, pa njihovim proizođačima reklama gotovo nije potrebna.

Tradicija pravljenja sapuna u ovim krajevima veoma je duga, ali se ona uglavnom  ograničavala na kućnu radinost, a zatim zanatsku proizvodnju. Godine 1871. je osnovano „Prvo novosadsko sapundžijsko društvo“, koje je 1904. preraslo u fabriku. Od 1917. je radila kao Prva novosadska tvornica sapuna „Jakob Šicer i Sin“, a 1927. godine je usvojen naziv ALBUS tvornica sapuna D. D. Novi Sad. Vremenom je prozvodnja sapuna za pranje ruku i rublja rasla, a borbu za tržište u periodu između dva svetska rata najbolje možemo pratiti preko konkurentske borbe vodećih fabrika sapuna u Kraljevini Jugoslaviji: fabrike „Georg Šiht“  (danas „Saponia“) u Osijeku i fabrike „Albus“ u Novom Sadu. „Albus“ je imao  automobil sa razglasnim uređajem, kojim je reklamna ekipa obilazila celu zemlju emitujući muziku i deleći uzorke toaletnog sapuna. Automobil je bio obojen upadljivim bojama i ukrašen natpisima. Reklamni tekstovi fabrike često su bili u stihu koje su pisali profesionalni muzičari. Na reklamiranje proizvoda i na organizaciju njihove prodaje fabrike „Albus“ i  „Georg Šiht“ trošile su  ogromna sredstva.

Papučarski zanat spada u stare obućarske zanate, karakterističan za gradske sredine u tradicionalnoj privredi Vojvodine. Iz istorijskih izvora  koji datiraju iz 18. veka, znamo da su papučari na ovim prostorima bili organizovani u zanatska udruženja – cehove. Cehovi ili esnafi su bili podeljeni na osnovu veroispovesti, pa su i papudžije bile okupljene u  katoličkim i pravoslavnim udruženjima. Papučarski zanat je u nekim vojvođanskim gradovima bio organizovan u zajedničke cehove sa drugim, srodnim zanatima kao što su čizmarski i opančarski. U Vojvodini, majstori papučarskog zanata su najčešće bili Srbi, doseljeni iz oblasti pod osmanlijskom vlašću.