Izložba „Svet knjige“
Volter je svoj satirički pamflet o knjizi nazvao U vezi sa strašnom opasnošću čitanja. Ako ostanemo na doslovnom značenju ove glagolske imenice, onda posmatranje knjige kao izloženog objekta i nije u tolikoj moći da nas dovede u neki jeziv i neumoljiv položaj. Kolekcionarska strast koja je vladala krajem 19. veka i potreba da se antikviteti i stare knjige iznose na videlo javnosti, dovela je do konstituisanja muzeja kakve i danas poznajemo, a ta potreba za eksponiranjem navela nas je da i Zbirku stare i retke knjige Muzeja Vojvodine predstavimo u njenom najmarkantnijem izboru. Iz kustoske perspektive knjiga se otkriva kao čuvar starine, dokument prohujalog vremena koji svedoči o vrednosti i važnosti života. Sa njenih margina dolaze drugi znakovi, sa njenih korica i stranica iskrsavaju simboli koji postaju dragocena građa u njenoj opservaciji. Kako je čitati, kako je predstaviti i preporučiti, kako je oblikovati i sačuvati, predstavlja samo deo pitanja koji se načinju sa uvidom u temu šta je to knjiga i šta sve ona znači. Objekat postaje inspiracija i prelazi svoj put od njegovog udomljavanja do dekonstrukcije. Ukoliko je ova dekonstrukcija umetnička, onda nam baca dodatno svetlo na objekat, otkrivajući nam višak značenja, pored onih nekoliko utvrđenih za koje smo mislili da ih samo ima. Istorijat nastanka i razvoja knjige, kao i svega onoga od čega je ona sačinjena i što je sa sobom donela, predstavlja posebnu inspiraciju za sve opčinjene knjigom i čitanjem. Zato je ova izložba sastavljena od stare i retke knjige, male i velike, klasične i elektronske, od znakova koji su se od nje otrgli i postali tema za sebe, kao što su ekslibrisi, potpisi, pečati, ilustracije, inicijali, vodeni znaci papira na kojem je štampana ili pisana, bukmarkeri i tome slično. Ona je pokušaj da se povežu daleki izumitelji papira i štampanja sa kaligrafskim majstorima, da se prisustvo knjige u Novom Sadu, našoj zemlji i svetu objedini sa modernim dobom, a entuzijazam čitaoca spregne sa strastima kolekcionara i umetnika.
Jedna od najlepših srpskih novčanica izdata u Kraljevini Jugoslaviji je novčanica od 1000 dinara iz 1931. godine. Prvi put od Kneževine Srbije do Kraljevine Jugoslavije na novčanici je prikazana stvarna, istorijska ličnost u liku kraljice Marije Karađorđević, rumunske princeze i supruge kralja Aleksandra I Karađorđevića. Kraljica Marija plenila je skromnošću, humanošću i inteligencijom. Radila je na otvaranju novih škola, bolnica, poboljšanju životnih uslova dece bez roditelja i obrazovanju ženske dece. Bila je veoma voljena i poštovana u narodu, tako da ne čudi zašto je baš njen lik izabran da krasi novčanicu od 1000 dinara.
Makedonski kralj Filip II je počeo sa kovanjem svog srebrnog novca tetradrahmi od 359. god. pre Hrista, koje nastavljaju da se kuju i posle njegove smrti 336–294. god. pre Hrista. Ovaj novac kao i novac njegovog sina i naslednika Aleksandra III Makedonskog (336–323. god. pre Hrista) i njegovih naslednika (dijadoha) na ove prostore donose sa teritorija Grčke keltski vojnici najamnici, koji su isplaćivani u novcu. To je prvi novac koji je bio u opticaju na ovim našim prostorima i njim počinje postepeno robno novčana privreda mada je razmena i dalje bila zastupljena.
