U raznim kulturama muškarci i žene opasivali su kožni pojas preko odeće koju su na sebi nosili. U savremenom srpskom jeziku, kod vojnika se takav pojas zove opasač.

Predmeti izrađeni od kože uglavnom ne ostaju sačuvani da bi mogli biti otkriveni prilikom arheoloških iskopavanja. Pojasevi su najčešće imali metalne kopče, koje su služile za pričvršćivanje. Pored kopče, na pojas su mogli biti našivani ili nitnama aplicirani razni metalni delovi, kao što je to slučaj sa ostacima pojasa iskopanim u grobu 8. veka u Slankamenu, na arheološkom nalazištu Čarevci. Na jednom kraju pojasa nalazila se kopča, a na drugom metalni jezičak, koji je sa pojasa visio slobodno kada je zakopčan. Odmah uz kopču nalazila se gajka i još jedan metalni deo u obliku elise. Ovaj deo služio je da se o njega nešto zakači, najčešće nož sa kožnom futrolom.

Fibulama, odnosno zaponima, zakopčavali su se plaštevi, ogrtači, haljine, kao delovi odeće u pojedinim kulturama. Najbrojnije su u rimskoj kulturi, iako su nastale znatno ranije, a ima ih i u mlađim kulturama. Osim praktične namene, korišćene su i za ukrašavanje odeće, a neke su imale i simboličko – religijsko značenje, povezano sa verovanjima onih koji su ih nosili.

Prilikom davnih iskopavanja groblja sa kraja 6. ili početka 7. veka u Mokrinu, na nazištu Ciglana Dobrosavljev, pronađen je predmet od kosti, čija namena nije pouzdano definisana. Izrađen je od dela životinjske kosti, iznutra izdubljene, krajeva precizno isečenih i uglačanih. Na jednom kraju izbušena su dva naspramna kružna otvora. Ovi otvori mogli su služiti za fiksiranje male prečke na koju su mogle biti okačene igle. U tom slučaju, predmet bi bio iglenica – kutijica za čuvanje igala, kakve su inače poznate u ranom srednjem veku. Prečnik ovog predmeta veći je od prečnika drugih poznatih iglenica, tako da je predmet možda imao i drugu namenu.

Predmet koji je stigao na konzervaciju u Muzej Vojvodine, potiče sa lokaliteta Stari Vinogradi u Čurugu. Zajedno sa velikim brojem fragmenata drugih posuda, ovaj lonac je pronađen u ukopanom objektu. Odabran je za konzervaciju budući da predstavlja jednu od ređih formi među keramikom koja se pronalazi u objektima mlađeg gvozdenog doba u našoj zemlji. On pripada krugu dačke keramike koju karakteriše izrada bez upotrebe vitla, sa glinom koja sadrži primese u vidu peska i drobljene grnčarije (šamot). Pored toga, ovakva keramika je često ukrašena različitim plastičnim ukrasima, drškama i trakama sa jamicama. Sa velikom sigurnošću možemo reći da predmet pripada kuhinjskoj keramici tog vremena, što znači da je služio pripremi hrane, dok se za serviranje koristila druga vrsta posuda.

Ime Klare Feješ, istaknute učesnice Narodnooslobodilačke borbe u Vojvodini, poznato je prvenstveno kao naziv nekoliko škola i ulica u vojvođanskim gradovima i jednog studentskog doma u Novom Sadu. Klara je rođena u jevrejskoj porodici na Čepelskom ostrvu u Budimpešti 1921. godine, a odrasla je u Kikindi, gde su se njeni roditelji preselili jer joj je otac bio učesnik u neuspeloj komunističkoj revoluciji u Mađarskoj. Kao učenica kikindske gimnazije, i kasnije studentkinja Medicinskog fakulteta u Beogradu, zalagala se za žensko pravo glasa na izborima i organizovala je kurseve za opismenjavanje žena. Medicinski fakultet je upisala sa željom da postane dečiji lekar. Prema sećanjima savremenika, Klara je bila veoma energična osoba, imala je plavu kosu i oči, a ostala je upamćena i kao ubedljiv i dobar govornik. Osim mađarskog i srpskog, odlično je govorila nemački, francuski i ruski jezik.

Davne 1880. godine, započeto je prokopavanje kanala Đukošin, na severnoj periferiji Mokrina. Inženjer Viktor Margita uočio je i sakupio nekoliko predmeta iz bronzanog doba. Arheološka istraživanja na tom lokalitetu, pod vođstvom kikindskog arheologa Milorada Girića, započela su 1958. godine i trajala su punih jedanaest godina pretvorivši se u značajan multidisciplinarni i međunarodni projekat.